زبان نه آن‌طوریست که ما می‌شناسیم

تا بهحال به پرندگان یا موجودات دیگر توجه کرده اید؟ آن طریقی که آنان ارتباط برقرار میکنند؟ 
متاسفانه باید با چند فرض ساده که، که توضیحشان به طرزی ملموس سخت ممکن است به موضوعی که میخواهم بیان کنم بپردازم. البته اینان فرض هایی اثبات شده یا به طور کلی اثبات شده نیستند، ولی این به معنا هم نیست که میشود آن هارا به همین دلیل به طور قطع مردود خواند. ***
زمانی که ماسخن میگوییم، در واقع تعبیرمان بر اساس آگاهیمان را به روشی قابل فهم و معنا دار، که البته تفاوت اصلیش در برابر دیگر ابزار ها، دقت آن است، به جهان خارج گسیل میکنیم. دیدگاه ما این است که بر اساس انتخاب و ترکیب آواهایی خاص، اجزایی معنا دار و پیچیده را به وجود می آوریم، که در فرآیند انتقال به سمت مقصد دارای مفهوم مورد نظر ما برای انتقال اند. و اما نکته این جاست که ساخت های زبانی معنادار، تنها از دیدگاه ما اینگونه اند. فرضیه ای دیگر: این ها فقط نشانه اند. و شک اصلی به دیدگاه ما: آیا نشانه ها به طور منفعل و تنها معنادارند؟ یا به خاطر انبوه نشانه های گرداگردشان است که معنا میپذیرند؟ برای مثال:
فرض کنید 100 مربع شماره گذاری شده وجود داشته باشد، و شما مربع یک عدد منحصر در میان آن هارا تیک بزنید. آنگاه ما عدد گزیده شده را، عدد منتسب به آن مربع خاص میشناسیم، چرا که تنها آن گزینه است که تیکه خورده. اما اگر برای شناساندن همان مربع منتسب به همان عدد منحصر، به جای تیک زدن مربع همان عدد، الباقی مربع هارا، یعنی 99 مربع دیگری را تیک میزدید و آن مربع را خالی میگذاشتید چه؟ بازهم مربع منتسب به عدد انتخابی، فقط همان یک مربعی بود، که هیچ نشانه ای در بر نداشت.
یعنی اگر در واقع ما با انتخاب یک نشانه ی خاص، ترکیب خاص و منفعل از الباقی تمامی نشانه هارا انتخاب میکنیم، و آن ها هستند که برای ما معنا میسازند چه؟
برای مثالی دیگر: زمانی که مقدار یک مسافت را تعیین میکنیم، بایک نقطه ی خاص که عددی عدد خاص را داراست، مثلا "3"، آیا منظور ما این است که نقطه ی منتسب به "3" دارای مسافتی به گستردگی 3 متر است؟ خیر این فقط یک نشانه است تا بگوییم، ترکیب خاص و منحصر به فرد باقی مانده ی قبل از این عدد، که به واقع منفعل و استفاده نشده اند، دارای مفهوم مسافتی به طول "3" هستند.
اما این برای آگاهی ای در سطح درک و تحلیل انسان مانند این است که راه ساده تر را رها کند و لقمه را دور سر خودش بچرخاند. چرا که واقعا هم کارکرد زبان برای انسان اینگونه نیست. 

اما موجودات ابتدایی تر چه؟ گویا آنان از ماهیت صدای خویش اغلب برای ترساندن مهاجمان یا دشمنان یا مقابله با آنان استفاده میکنند، و در مرحله ای پیچیدهتر، برای جلب نظر، یا رضایت جفتشان. 
اما این ها آن زمان که بخواهد مفهومی خارج از حس های انتزاعی تولید کند، بسیار ابتدایی است. ولی آنان. نه همه شان، این ارتباط را برقرار میکنند. حالی آنکه اکثریت آواهای تولیدی توسط آنان به یک شکل اند. و ساخت هایی پیچیده برای انتقال مفاهیم پیچیده را نمیتوان با آنان منتقل کرد.
ولی اگر بخواهیم با همین ابزار مفاهیمی منتقل کنیم هم ابزاری هست، و آن اینکه سکوت کنیم، اما این سکوت ها چگونه معنا دار میشوند؟ اگر هر آوای تولیدی از سمت یک پرنده را، یک مبدا برای سکوت بعد از آن فرض کنیم، و آوای پس از آن را اتمام سکوت، آن گاه این سکوت ها دارای آن چنان ساختار های پیچیده ای خواهند بود که بشود با آنان مفاهیم را نیز منتقل کرد، کاری که با یک آوای تکی و یک شکل نمیشد انجام داد.

اما سوالی مهم تر: چه کسی، همواره در مقابل حرف های شما سکوت پیشه کرده است؟