انتخابات

قول داده بودم نظرم را بر انتخابات تا بعد از مشخص شدن کاندید پیروز نگویم. پس حالا میگویم. ولی قبلش مهم است بدانیم که من به طور کلی با مطلق بودن هر نظر و دیدگاهی مخالفم و ترجیه میدهم از راه منطق برای هر چیزی درصدی جز 100 قائل شوم. و این به این معناست که حرف های من هرگز درست درست نخواهد بود و هرگز غلط غلط نیز.
نکته ی بعدی آنکه بعله حدود 12 پست و بیشت از 50 استوری که برای حمایت از آقای روحانی گذاشتم را خودم از پیجم پاک کردم (استوری ها به طبع پاک میشد) اما دلیلش حذب باد بودن یا ترسو بودن یا انواع و تقسام برداشت های موازی نیست، دلیلش این است که برای پیجم زحمت کشیده ام تا فضایی داشته باشد نگارشی. که با آن پست ها از بین میرفت. پس حذف شدند.
اما انتخابات و حضور گشترده! دو تئوری هست:
اولی اینکه این انتخابات (با احتساب شرایط نظام) یک رفراندوم بود میان تحجر گرایی و تغییر.
دومی اینکه باز فریب صحنه ی سیاست را خوردیم. همگی، حتی من.
اولی که دلیل همه ی ما بود برای رای دادن، چه آن معلولی که پای صندوق رای رفت و به جای اثر انگشت اشاره اش با انگشت پا شناسنامه اش را به اثر انگشت مزین کرد، چه آن هنرمندی که هیچوقت کنسرت نگذاشته، یا آن یکی که انقدر در میان آحاد مردم هوادار و اعتبار دارد که خیلی ها را با خودش به پای صندوق رای بکشاند، چه آن مرد خسته و رنجوری که چشم نمناکش اشک من را هم در آورد یا کسانی که بعد از 57 حتی یک بار هم پای صندوق های رای و هر ارگان دولتی حاظر نشدند، چه کسانی که پس از 88 بدبخت شدند. همه شان. همه مان. که اگر دلیل درست باشد و صادقانه، عجب پیروزی ای نصیب ما شد. 
دومی فریب خوردن است، فریب سیاست را خوردن، دروغ را، تئاتر را. تشریفات نظام را. اینکه ما فقط همان چیزی را انتخاب کردیم که از ماه ها قبل قرار بود انتخاب شود. 
یکی از سیاست های هر حکومتی سرکوب و سپس برقراری تعادل نسبی برای جامعه اش است. اگر در پی حفظ قدرت هستید، خودتان مردم را محدود کنید و سپس با تزریق همه جانبه ی امور گره گشای عقده هاشان میان آن ها محبوب شوید. اینطور عمر حکومت بسیار افزایش خواهد یافت. یک مثال موفقیت آمیزش در سینما "اخراجی ها" اخراجی ها مگر چه چیزی داشت که آنقدر محبوب شد؟ خیل عظیم اشاره به عقده های یک ملت که در طی بیست سال در بیخ گلوشان جمع شده بود و یک درام عشقی نچسب و یک حماسه ی آبکی تر و یک قهرمان که دم مرگ میگوید سیگار نمیکشم دیگر و بح بح که عجب پیام اخلاقی ای را در اوج به مخاطب میدهد. و موفق است. 

چون تا قبل از آن عمده فیلم ها اگرچه راجع به جنگ و جبه و مبارزه با رژیم شاه بودند، ولی خیلی خشک و تقدس نما، حالا اخراجی ها سنت شکن است، با جنگ شوخی میکند. چرا موفق نشود؟ 
چرا در 96 مشارکت به حد اعلایش نرسد؟ همه چیز محیا بود. حکومت تا توانسته بود خورده بود و حتی آنان که خیلی خوب هم بودند، یک قشری از جامعه را نتوانستند راضی کنند که کم کم داشت همه گیر میشد. نهایتا در 88 یک قهرمان ظهور کرد و شکست خورد و شکستش خون مردم را به جوش آورد، ولی تصور کنید اگر برنده ی انتخابات میشد و شکست میخورد و باز اوضاع تغییر چندانی نمیکرد چه میشد؟ حنای نظام دیگر پیش کسی رنگ داشت؟ پس شکست خورد تا مردم سرکوب شوند و مظلوم واقع شوند، اما به سر حدات نرسد. سپس چهار سال بعد، در صورتی که جو انتخاباتی خیلی متشنج نبود روحانی به سر کار آمد و خرد خرد فضای بسته و خسته و از هم پاشیده را احیا کرد، یه او جان داد. اما آیا این ها در ظاهر بوده یا باطن؟ (اصولا کار من در متن قضاوت نیست، سوال کردن است) و حالا 96 شد. احتمالا اگر کسی که نماد احمدی نژاد باشد و کسی که نماد سبزی، در دو سوی انتخابات نبود، مشارکت بیش از پیش کم میشد. حتی ممکن بود مردم جدا به رییسی رای دهند و رییسی رئیس جمهور شود و آنوقت دست بردن در نتیجه انتخابات مشکل بود، چون اعتماد خودی ها هم از نظام صلب میشد. ولی مردم یادشان افتاد به خاطرات بد گذشته شان و مشارکت کردندو سنگ تمام گذاشتند. آیا حالا با این سیاست محبوبیت نظام در بین مردم بیشتر نشده؟ آیا عمر نظام بیشتر نشده؟ آیا سیاست است یا فریب؟