نقطه

گاهی آدم تنها دلش میخواهد بنویسد، این ها را اغلب میگویند دلنوشته،من میخواهم بگویم نقطه، اول آنکه دلنوشته های من اکثرا از عشق نیست، از درد نیست، از رنج نیست، آشکارا ماهیتی دارد مبهم، نقطه. دوم آنکه چه کسی میگوید نمی توانم اسمی دیگر برای چیز ها در نظر بگیرم؟ آزادم، همینطور که میتوانم به روی کار های دل بخواهیم اسم آزادی بگذارم، آزادم حتی این مسئله ی ساده را چنان تفسیر کنم که فکرتان به همانجا برود که من میخواهم، به هر حال من آزادم چیز هارا آنطور بخوانم و بنویسم که دلم میخواهد، نقطه. 
اما اصلا چرا نقطه؟ قبل تر گفتم دلنوشته، من تعبیرم آن است که تنها زمان هایی که دلم میخواهد بنویسم این هارا مینویسم، اما به معنای واقعی گاه شاید دلنوشته نباشند، خودم هم ماهیتشان را نمیدانم، چون مبهمند، نقطه مبهم نیست؟ قطعا مبهم است، یک نقطه در اوج بی معنایی سر شار است معانی، البته شاید بعدا در زمانی بهتر به شرح این موضوع هم بپردازیم، اما الان نقطه ای مهم از محتوا در حال شکل گیریست، ابهام. 
بگذارید یک تجربه بگویم، خیلی وقت ها دیده ام که هنرمند ها، منظورم همان نیمچه هنرمند هاست، یا آن هایی که اسم خودشان را میگذارند هنرمند (البته من خودم رادست بالا میگیرم و راجب ماهیتم نظری نمیدهم چون این متن جدیست، نه جای قرواطوار های اینطوری،البته اگر همین خودش قراطوار نباشد، که هست.) اعتقاد دارند ابهام یک آرایه است و به زیبایی می افزاید، البته شاید به ظیبایی بیفزاید ولی قطعا نه آرایه است و نه به زیبایی می افزاید. اما، پس چرا ابهام اینقدر مورد توجه من است، یک سوال، مرگ برای شما چقدر جذاب است؟ برای من زیادی جذاب است، اما چقدر در موردش میدانید؟ هیچ. به جرعت میتوان گفت مرگ یک ابهام است، یا حتی ابهام یک مرگ است، نمیدانم فهمیده اید یا نه ولی من دلایلم را گفتم. 
نکته ی آخر آنکه قرار است این جریان ادامه دار باشد، هرچند میدانم حداکثر دو نفر این متن را تا این جمله میخوانند ولی مهم نیست، به هر حال مینویسم، باز هم مینویسم و میخواهم برای کمی قرواطوار بیشتر یک هشتگ #نقطه و قسمت  بندی هم اضافه کنم، مثلا این پیش گفتار بود.
#noghteh
#نقطه امید