نقطه‌ی چهارم

اگر در جریان نقطه هستید، بوس.ولی اگر در جریان نقطه نیستید شمارا به خدا قسم خسته شدم از بس به پاراگراف اول قسمت قبل ارجاعتان دادم. به هر حال اگر در جریانید باید بدانید که در قسمت قبل تر از قبل، از زیر یک سوال اساسی فرار کردم. یعنی این ادعا که میگفت:"نقطه در عین بی مفهومی و بی ارزشی و مبهمی، سرشار است از معانی." به چه دلیل است؟ 
اما فرار من آیا هنوز ادامه دارد یا بالاخره وقت پاسخ دادن به این سوال فرا رسیده؟ جالب توجه است اگر درباره ی راه های فرار از زیر بار پاسخ به سوالات سخت کمی حرف بزنیم. در روش اول ما حواس پرتی را فرا گرفتیم. در قسمت بعد قرار است سفسطه کنم و در این قسمت قرار است دست به دامن روش دروغ و مشتقاتش یعنی فرافکنی و تکذیب شوم. اما چطور؟ 
یکی از راه های غریزی برای فرار همین دروغ و دو برادرش تکذیب و فرافکنی است، تقریبا اولین روشی که هرکس می آموزد. اما در این روزگار به شدت بی تاثیر و بی کاربرد واقع شده. برای مثال میتوانم بگویم"من آن ادعا را نکرده ام" و شما سریع یک screen shot از آن تهیه کرده، تکذیب مرا نامعتبر سازید. یا مثلا برای فرافکنی بگویم کس دیگری آن را نوشته " و شما سریع بگویید اگر کس دیگری نوشته چرا در پیج شخصی تو قرار دارد؟ چطور کس دیگری به پیج تو دسترسی داشته است؟ و تو در قبالش هیچ واکنشی انجام ندادی؟ 
همینطور میشود این مضامین را به صدها روش دیگر به کار بست هر بار به راحتی باطلش کرد. حالا به نقطه ای رسیدیم که میدانیم من از این روش ها ممکن نیست بتوانم فرار کنم. برای همین خوب در مورد آن توضیح دادم تا وقتی خواستم بگویم "اکانتم هک شده بود و آن ها را من ننوشته بودم" و شما سریعا پشت بندش از گفته ی من ایراد گرفتید، با لبخندی ژکوند رو به شما کنم و بگویم " هه این ها را که خودم در این پست یادتان دادم، یک چیزی بگو خودم یادت نداده باشم بابا " و باز با پایان کاراکتر ها برنده ی این بازی کثیف خودم باشم. 
امید

در بحبوحه ی انتخابش

در بحبوحه ی انتخابش 

من یک روسپی ام؛ سی سال قبل وقتی که ده سالم بود، یادم می آید درحالی که پدرم مرا به یک روسپی خانه میفروخت از سربازان مست برهنه شنیدم "جنگ تمام شده، بزودی مجلس آزاد مردمی تشکیل خواهد شد..." آن روز جمهوری خواه ها به حکومت رسیدند، و من، روسپی بودم. چند سال بعد مجلس به دست سوسیال دموکرات ها افتاد، مردم در خیابان ها میرقصیدند و آواز میخواندند و من، یک روسپی بودم بعد از آن قدرت به دست فاشیست ها افتاد،مردم میگفتند دوران وحشت فرارسیده است...اما من همچنان فقط یک روسپی بودم بعد از آن انقلاب دیگری شد و از چریک فدایی نیمه لختی که در آغوشم آروغ میزد شنیدم "همه ی آن فاشیست های ازخدا بی خبر را اعدام کرده اند" اما من اعتنایی به حرفهای یک پیرمرد مست نکردم، چراکه بهرحال من فقط یک روسپی بودم، بعد از آن اصلاح طلب ها حکومت را به دست گرفتند و روسپی خانه ی ما بسته شد،و من از چند همکار دیگر شنیدم که آن روز هفتصد روسپی خانه دیگر در شهر تعطیل شده بود... سربازانی که خانه مان را با حکم رسمی مهروموم کرده بودند، مارا به جایی جدید منتقل کردند، و آنجا بود که فهمیدم، من هنوز هم، یک روسپی ام تا اینکه یک روز صبح از همکاری شنیدم که جمهوری خواه ها باردیگر قدرت را در دست گرفته اند...از امروز به بعد خود مردم کشورشان را اداره خواهند کرد!... امروز در آستانه ی چهل سالگی، من پیروزی هاو شکست های سیاسی متفاوتی را به چشم دیدم، و هنوز روسپی ام! و حالا، عده ای با یک جعبه ی بزرگ وارد خانه ام شدند، آنها میگویند باید در سرنوشت سیاسی کشورم سهیم باشم، آنها خنده دار ترین آدم هایی هستند که من بعداز چهل سال روسپی ملاقات کرده ام! چونکه من بهرحال یک روسپی ام! و آنها از من میخواهند که بگویم؛ دوست دارم زیر نظر کدام نظام سیاسی، یک روسپی باشم؟

نویسنده: کورد پاور جیاوازە

  با اندکی تصرف 

سه نقطه

خب خب خب

قطعا انقدر حرف زده ام و در بوق و کرنا کرده ام که همه میدانند دارم یک چیز های بیخودی و چرت و پرتی با عنوان نقطه مینویسم و روی اینستاگرام قرار میدهم، پس اینبار دیگر آغاز متن را به ارجاع دادن مخاطب به قسمت های قبل مزین نمیکنم،هرچند به نظر میرسد همین الان این کار را کردم. 

اما این قسمت به خاطر اسم خاص ترش که میشود سه نقطه، ... . قرار است کمی تفریح کنیم، البته شما نه، من تفریح میکنم، نویسنده ها با بازی دادن مخاطب تفریح میکنند، البته ناراحت نباشید شما قرار نیست این متن را تا آخر بخوانید(بر اساس تجربه) و بازی بخورید. اما موضوع اصلی، که همان اسم این قسمت است، سه نقطه، چیزی که به وفور یافت می‌شود.

وقتی داخل یک پیام رسان میشوید، مثلا تلگرام، میبینید وسط چت کردن هایتان کسی می آید و سه نقطه میگذارد و هیچ چیز نمی گوید، در مرحله اول نگران میشوید فکر میکنید دارد میمیرد و به کمک نیاز دارد، سپس یک نگاه سریع به اسمش میکنید میبینید یک چیز نامفهوم است، یک نگاه به عکس نمایه اش میکنید، میبینید در وصف آذر ماهی ها داد سخن بر آورده است، تنها امیدتان میشود یوزرنیمش، و خوشبختانه از یوزرنیمش تشخیص میدهید که فرد مذکور جنس مخالف است یا نه، اگر جنس مخالف نبود، سریع تایپ میکنید "مردم دیوونه شدن" اگر جنس مخالف بود سریع ابراز نگرانی میکنید. و منتظر پاسخ میشوید، معمولا بعد از پنج دقیقه طرف می آید برای شما مینویسد، چیزیم نیس، فقط اعلام حضور کردم، البته عاقلانه تر آنست که به جای ناراحت شدن از اینکه با احساسات لطیفتان بازی شده، در جواب بگویید، آه ای ابر های تیره، سپس ضمیمه کنید"خخخخ" و پس از اندکی بگویید "باحال بود" و بعد از تمام این ها بگویید "asl pi el zed" بعد از اینکه این کارها را کردید دیگر باید منتظر فرصتی باشید که یا او به بهانه ای بیاید پی وی شما، یا شما بروید. بقیه اش هم به ما ربطی ندارد. 

کاربرد دیگر این سه نقطه ی عزیز وسط دعواست، دقیقا جایی که دو نفر دارند در دنیای مجازی رکیک ترین فحش هارا به هم میدهند و یکی از آن دو طرف دوس شماست ولی شما یا دخترید، یا اگر پسرید نمیخواهید دختر های جمع شمارا بی ادب تلقی کنند برای همین سریع تایپ میکنید "این فلانی خیلی آدم ک... هست" و با همین حرکت میشوید سوگلی جمع، البته مشاهده شده پس از این کار سوگلی میرود پی وی شخصی که خیلی ک... بوده براش مینویسد"خخخخ داداش کارت عالی بود، فردا کی بریم بیرون؟" البته قضیه شاید یکم پیچیده شده باشد ولی نگران نباشید جای آن پیچیده هارا سه نقطه بگذارید، چون کاراکتر ها در اینجا تمام شد. 

امید

#نقطه 3

#noghteh

دو نقطه

• اگر در جریان نقطه باشید (هرچند که به نظر میرسد نباشید ( وباز هرچند که با گفتن این ها حس کنید از کمبود اعتماد به نفس رنج میبرم (و دوباره باز هرچند که در واقع تمام این توضیحات را دادم تا به هر شکل شما را به خواندن پست قبل و اطلاع پیدا کردن از نقطه وادارم))) باید خدمتتان عرض کنم که این دو نقطه است. بگذریم،لابد میدانید که از نقطه به عنوان چیزی سخن گفتیم که در عین بی مفهومی و بی ارزشی و مبهمی، سرشار است از معانی.
  حالا قرار است راجع به این تناقض پیش آمده بحث کنیم. البته بحث کنیم غلط است. چرا که اینجا تنها من نظراتم را مینویسم و به خورد شماها میدهم. البته این میتوانست بدتر هم باشد، اگر گزینه ی کامنت هارا برای شما دوست عزیز غیر فعال میکردم. 
  اما چرا این هارا گفتیم؟ این ها که هیچ ربطی به مسئله نقطه و حرف های پیرامونش ندارد، پس چر از آن سخن گفته شد؟ دلیل اول اینکه این یک تکنیک است برای فرار از زیر گیرو دار های زندگی، اگر همسر، پدر مادر، فرزندتان و... از شما ایراد گرفت و گفت که چرا این عیب را داری، خیلی آسان تر است که به جای جواب منطقی دادن به حرف هایش خوب توجه کرده، یک مشکل پیدا کنید و آن را برایش به صورتی بیان کنید که مشکل اصلی را فراموش و درگیر این یکی بشود. 
  اما اگر مشکل فراتر رفت چه؟ خب این اتفاق در همین متن برای من هم افتاد. درست همان زمانی که ممکن بود خودتان بگویید یا حدس بزنید که از موضوع پرت شده ایم، خودم به آن اشاره کردم و باز با بیانی تر و تمیز از مشکل به نفع خودم سواستفاده کردم. حالا میشود گفت درصد بالایی از توجهتان درگیر چرایی، چگونگی این فرار است و درصد دیگرش درگیر استفاده از آن به نفع خودتان. 
  البته ممکن است همین توضیحات آخر هم یک هدف موزیانه در بر داشته باشد، اما این موضوعات چطور میتواند مهم باشد وقتی کاراکتر های محدود ما به پایان رسیده و سوال اولیه هم هنوز پاسخ داده نشده و من از این بابت خوشحالم؟
• پ.ن:قبلاً اینستاگرام گذاشتم.
  #نقطه 2 
  #noghteh
  امید

نقطه

گاهی آدم تنها دلش میخواهد بنویسد، این ها را اغلب میگویند دلنوشته،من میخواهم بگویم نقطه، اول آنکه دلنوشته های من اکثرا از عشق نیست، از درد نیست، از رنج نیست، آشکارا ماهیتی دارد مبهم، نقطه. دوم آنکه چه کسی میگوید نمی توانم اسمی دیگر برای چیز ها در نظر بگیرم؟ آزادم، همینطور که میتوانم به روی کار های دل بخواهیم اسم آزادی بگذارم، آزادم حتی این مسئله ی ساده را چنان تفسیر کنم که فکرتان به همانجا برود که من میخواهم، به هر حال من آزادم چیز هارا آنطور بخوانم و بنویسم که دلم میخواهد، نقطه. 
اما اصلا چرا نقطه؟ قبل تر گفتم دلنوشته، من تعبیرم آن است که تنها زمان هایی که دلم میخواهد بنویسم این هارا مینویسم، اما به معنای واقعی گاه شاید دلنوشته نباشند، خودم هم ماهیتشان را نمیدانم، چون مبهمند، نقطه مبهم نیست؟ قطعا مبهم است، یک نقطه در اوج بی معنایی سر شار است معانی، البته شاید بعدا در زمانی بهتر به شرح این موضوع هم بپردازیم، اما الان نقطه ای مهم از محتوا در حال شکل گیریست، ابهام. 
بگذارید یک تجربه بگویم، خیلی وقت ها دیده ام که هنرمند ها، منظورم همان نیمچه هنرمند هاست، یا آن هایی که اسم خودشان را میگذارند هنرمند (البته من خودم رادست بالا میگیرم و راجب ماهیتم نظری نمیدهم چون این متن جدیست، نه جای قرواطوار های اینطوری،البته اگر همین خودش قراطوار نباشد، که هست.) اعتقاد دارند ابهام یک آرایه است و به زیبایی می افزاید، البته شاید به ظیبایی بیفزاید ولی قطعا نه آرایه است و نه به زیبایی می افزاید. اما، پس چرا ابهام اینقدر مورد توجه من است، یک سوال، مرگ برای شما چقدر جذاب است؟ برای من زیادی جذاب است، اما چقدر در موردش میدانید؟ هیچ. به جرعت میتوان گفت مرگ یک ابهام است، یا حتی ابهام یک مرگ است، نمیدانم فهمیده اید یا نه ولی من دلایلم را گفتم. 
نکته ی آخر آنکه قرار است این جریان ادامه دار باشد، هرچند میدانم حداکثر دو نفر این متن را تا این جمله میخوانند ولی مهم نیست، به هر حال مینویسم، باز هم مینویسم و میخواهم برای کمی قرواطوار بیشتر یک هشتگ #نقطه و قسمت  بندی هم اضافه کنم، مثلا این پیش گفتار بود.
#noghteh
#نقطه امید

مواجه ی شخصی با بیان

هفتمین روز سال جدید بود که در اینستاگرام مذکور طبق روال همیشگیم با مطلبی برخورد کردم که میشد با ضمیمه کردن آن بر مطلب خودم یک مطلب جدید ارائه کرد. کم و کیف ماجرا مهم نیست آنچه اینجا حائز اهمیت است آنکه، شخصی که مطلب اولیه را گذاشته بود در پی یک مکالمه ی کوتاه وبلاگ بیان را معرفی کرد. و من بر حسب اخلاق منحوسم در بین تمامی آشنایانم بدون ذره ای اتلاف وقت، شروع کردم به بحث با آن شخص حول محور اینکه وبلاگ ها در دنیای ادبیات جایی ندارند یا اینکه وبلاگ ها کارآمد نیستند و من که دسترسی به چند نویسنده و منتقد کاربلد را دارم چرا باید بخواهم که در یک فضای مجاطی چیزی عرضه کنم و نظراتی را کسب؟ خب البته تازگی ها دارم روی اخلاقیاتم کار میکنم و خیلی زود تصمیم گرفتم در عوض مخالفت همه جانبه، موافقت همه جانبه کنم که 180 درجه در خلاف روال عادیم بود.آن شد که این وبلاگ را ساختم، اگر چه در تمامی بستر های مجازی یکی دو صفحه دارم و هر جا که سرچ کنید omidorkh1 من را پیدا میکنید، اما هرگز نخواستم وبلاگی داشته باشم، چون فکر میکردم مخاطبش کم است و همینطور طرز کار با آن بسیار سخت و بسیار ابتدایی. حالا وبلاگ دارم. و این اولین نوشته ام است، هر چند آقاین میگویند سومین نوشته ام است، و ضمیمه کرده اند که نوشته ی اول دوم را به زودی پاک خواهم نمود، اما بیجا ضمیمه کرده اند و از طرف من حرف زده اند، اگر حذف کردن دو پست اول در اختیار من باشد و آقایان همانطور که سر از خود ارشالش کردن، حذفش هم نکنند من میخواهم آن دو پست را مادامی که در این محل فعالم نگه دارم. 

امید

عنوان اولین مطلب آزمایشی من

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.