خوانده‌ام (مبانی زیباشناسی)

برشی از کتاب:
......
اثر هنری به مثابه ی ارزش در حدفاصل بوطیقا و هرمنوتیک جای دارد و به همین دلیل هرگز ابژه ای کامل و ابدی نخواهد بود. اثر هنری همچون پیشنهادی است که هنرمند ارائه می دهد و به واسطه ی برداشت های مخاطبان و، همچون ارگانیسمی زنده، در کنش متقابل با محیط و دورانش ساخته می شود. حتی آنچه که ما شاهکار مینامیمش، ارزش مطلق و ابدی ندارد بلکه یگانه ویژگی اختصاصی اش این است که همواره مورد توجه منتقدان قرار میگیرد و بارها و بارها تفسیر میشود. در هر حال، به قول نیچه مشکل ترین کار مواجهه با اثر هنری همواره پا برجاست:"باید عشق ورزیدن را فرا گرفت"...
...... پ.ن1: تمام مدتی که کتاب رو میخوندم به این فکر میکردم که رشته های هنر بدبخت چجوری با اون روحیه ی لطیفشون و اون موهایی که سالهاست شونه زده نشده و اصلاح نشده مجبورن فلسفه هنر بخونن؟ لذا هی مجبور میشدم برگردم از اول بخونم تا بفهمم چی میگه.
.......
پ.ن2: خلاصه اینکه اثر هنری خود به خود پشیزی ارزش نداره، ما مخاطباییم که حافظ و فرشچیان و شجریان ها ر ساختیم ^~^