پوچ؟
یعنی همه اش همین است؟
خواهیم مرد؟ خواهم مرد؟
در این صورت برای چه ادامه میدهم؟ برای چه کار میکنم؟ در خصوص من، برای چه مینویسم؟ مگر نه هم اینکه من میمیرم و شما هم میمیرید؟ پس برای چه و به سمت کجا ادامه میدهیم؟
وضعیت ما بیش از همه به شخصی شباهت دارد که روی تردمیل بی وقفه قدم میزند و خسته میشود و به پیشخدمتش میگوید برایش غذا و شیرینی و نوشیدنی های گوناگون بیاورد.
برای چه قدم میزند؟ به سمت کجا؟
این دغدغه، کشف جدید من نیست، کشف جدید هیچکس نیست. این اولین مسئله ی بشریت است، این بقاست، این همواره زنده ماندن است. این جاودانگیست.
نیاکان ما پیش از هر چیز به آن اندیشیده اند. به این مسئله که زندگی به کجا میرسد؟ به مرگ.
همه اش همین؟
یعنی همه ی زندگی به مرگ ختم میشود؟
خب نه دیگر، اگر همه اش به مرگ ختم میشود که ما ول معطلیم که. ناسلامتی این همه ادیان داریم و این همه باور داریم، این همه تمدن داریم که میگفتند زندگی بعد از مرگ هم هست.
اما خب صحتشان چیست؟ و اگر آنطور که میگویند مو لای درزشان نمیرود، پس چرا این همه مخالف دارند، آن هم میان اندیشمندان، نه مردم عادی که لااقل بگوییم فکر ناشده حرف میزنند.
اما اینکه کی چی گفته را بیخیال شوید، بگذارید همان دید منطقیمان را نگه داریم و بگوییم از لحاظ علمی و منطقی هرگز مطلقا جهانی پس از مرگ اثبات نمیشود، این در مورد بیشمار نظریه های علمی ای که در جهان پذیرفته میشود هم صادق است، یا اگر بخواهیم فراتر برویم در مورد همه چیز صادق است.
بعضی ها میگویند، طبق فلان برهان فلان چیز صد درصد اثبات میشود. من میگویم تو چطور میتوانی ثابت کنی خودت وجود داری که بعد، بخواهی چنین چیزی را اثبات کنی، در واقع از کجا معلوم این گفته ی تو باشد؟ یا برهان تو.
ولی همین دوگانگی ها زیبا نیست؟ شاید همین که هیچ چیز مطلق نیست، مگر اینکه اورا به عنوان یک مطلق انتخاب کنیم، هدف است، تا به پیش براندمان.
اما خبر بدتری هست. شواهد نشان میدهد ما به همه ی این ابهامات و دوگانگی ها نیاز داریم تا پایان را انکار کنیم. مرگ را، میگویید چطور؟ به نقطه بعدی نگاه کنید.
